2019 – 100 x 50 cm. Acryl op katoen.

De dansvoorstelling ‘Le temps perdu…’ van Isabelle Beernaert in maart 2019, heeft een onuitwisbare indruk achter gelaten. Het verwoordde mijn gevoelens van dat moment. Ik had nog nooit een dansvoorstelling bijgewoond en ik heb niet geweten dat deze prachtige dans me zou blijven integreren en me niet meer zou loslaten…  Het was intens, bijzonder, zo verwonderend en adembenemend mooi. Dansen is als schilderen, het komt voort uit je hart en gevoel. Het gevoel groeide om dit op schilderdoek vast te leggen. Schilderen maar dan dansen op het doek met een verwijzing naar de voorstelling ‘Le temps perdu..’, maar ook naar de nieuwe dansvoorstelling ‘Laat me..’ die nu te zien is… Loslaten, voelen en ervaren..

——————-

De Vlaamse Isabelle Beernaert weet met haar choreografieën de harten van het publiek te raken. Maar hoe komt het dat iets je raakt of juist niet? Waarom staan je haren rechtop bij het horen van een bepaald muziekstuk? En waarom smaakt het ene gerecht zoveel beter dan het andere? Isabelle gelooft dat dit voortkomt uit de bezieling waarmee iets wordt gecreëerd. De passie, de liefde, de intentie die erachter zit, de roep van je hart. Dit thema staat centraal in de voorstelling ‘Laat me’.

Dans is de taal van de ziel. Het maakt geen geluid, het is stil, maar tegelijkertijd zegt het zoveel. Je zit in het theater, het wordt langzaam donker… De muziek begint, de lichten gaan aan en een danser beweegt in de ruimte als een penseel op een schilderij, als een pen op een wit blad papier. De danser neemt je mee in het verhaal. Wat moet je hiervoor doen? Stilzitten, kijken en luisteren. Niets anders. En dan zie je het, voel je het, ervaar je het. De trillingen, de energie, het onbeschrijfelijke… de fluisteringen van de ziel.

Je verstand weet de weg niet,
je hart is er al geweest
en je ziel is er nooit weggegaan …

Iedereen legt een eigen pad af. Maar wat is jouw unieke pad om te bewandelen? In de huidige prestatiemaatschappij ervaar je al snel de druk om te presteren, angst voor mislukking en om anderen teleur te stellen of de druk van social media. Je krijgt honderden indrukken per dag te verwerken, er is zoveel te zien, zoveel om na te streven. Maar is dat wie jij bent? En is wat jij van anderen ziet, wel wie zij echt zijn? Hoe zorg je dat je je eigen stem blijft volgen en tot uiting brengt en leeft vanuit authenticiteit?